سال ۱۳۳۷ ه ش در خانه ای آکنده از رنج ، تلاش و ایمان و از پدر و مادری از تبار پاکدلان و پرستشگرالهی دیده به جهان گشود. مادر مومن و پدر متدین برای خوب بودن فرزند اولشان سنگ تمام گذاشتند و به محض از شیر گرفتن، ادب و اخلاق و صراحت وشجاعت را در کامش ریختند. بردباری ، سخت کوشی و همت بالاکه از خصلتهای پدرش بود،در
شخصیت او نیز نمود پیداکرد.او در کلاس زندگی آزمون آزادی و آگاهی و درس چگونه زیستن را به خوبی برایش آموخت. در سایه چنین مراقبت هائی بود که اودر تمام مراحل عمرش چند سال از همگان پخته تر می نمود. او کودکی بود آرام و کم حرف . شیرین کاریهای کودکانه اش، نظر اهل خانه را به خود جلب می کرد. یکی از شیرین کاری هایش این بود که در چهار سالگی با تهیه کیف و کتاب و دفتر و مداد ادای دانش آموزان را در می آورد و آرزوی رفتن به مدرسه می کرد.
به محض رسیدن به سن هفت سالگی به دبستان صائب پاگذاشت و با تلاش و کنجکاوی که از کودکی قرین ذاتش بود، به عنوان دانش آموز ممتاز آن مدرسه شناخته شد. روزی بازرسی به مدرسه می آید و از دانش آموزان سوالاتی می کند و از آنها می خواهد که نام ادیسون را روی تخته سیاه بنویسند.
هیچ کدام از کلاس اولی ها نمی توانند املای چنین کلمه ای را روی تخته بنویسند. ولی شهید نوری به این کار موفق شده و مورد تشویق بازرس مربوطه قرار می گیرد . او با درجه ممتاز پای به دبیرستان شریعتی گذاشته و در سال ششم به دبیرستان صدر جهان سابق منتقل می شود .در این دوره که دانش آموزان بنا به اقتضای سن بیشتر دچار بحران روحی و فکری و اخلاقی می شوند او با مایه های اخلاقی و مذهبی که از خانواده آموخته بود به مطالعات مذهبی روی آورده و با مطالعه مداوم جزوه های مذهبی از جمله نشریه نسل نو و جزوه های انتشارات در راه حق با معارف اسلامی آشنا می شود. مطالعه ، شرکت در مراسم مذهبی و برنامه های مساجد او را از تحصیل خویش باز نداشته در درسهای دبیرستان نیز به پیشرفت های شایانی دست یافت .ا و علم و ایمان مذهبی را در کنار هم به خوبی جمع می کند و در خرداد ماه ۱۳۵۶ با معدل الف موفق به اخذ دیپلم می شود و چنین توفیقی در درس و کتب فضائل اخلاقی و آلوده نشدن درآن شرایط بحرانی جامعه و مفاسد انبوه از یک جوان دبیرستانی حکایت از میزان بالای عرفان و اعتقاد او دارد.
عشق به ادامه تحصیل در کنار کمبود امکانات مادی او را به دانشکده کشاورزی زنجان می کشاند .او در رشته زراعت تحصیلات دانشگاهی را از مهر ماه ۱۳۵۶ آغاز می کند. جدیت و تلاش همچون گذشته از او دانشجوی فعال می سازد. در همین زمان است که کار سیاسی و تشکیلاتی شهید نوری، آغاز می شود. این زمان مصادف است با اوج گیری نهضت آزادی بخش انقلاب اسلامی و شروع خیزش عمومی مردم مسلمان میهنمان و داغ شدن مبارزات ومباحث سیاسی در دانشگاه ها.
به اتفاق تنی چند از دانشجویان همفکرش اقدام به تاسیس انجمن اسلامی دانشکده کرده و در تکوین و تداوم فعالیت های آن، نقش اصلی و ریاست انجمن را به عهده می گیرد. چرخ نهضت اسلامی و بحران های حاصل از آن شتاب می گیرد و در موازات آن، حرکت های دانشجوئی نیز پر شتاب تر و حادتر می شود و انجمن اسلامی دانشجویان دانشکده کشاورزی زنجان نیز اعتراضات و راه پیمائی و تظاهرات برعلیه حکومت ستمaشاهی را برنامه ریزی کرده و دراه اندازی برنامه های انقلابی سعی تمام می کنند.این گروه در اندک مدتی به محور تحولات سیاسی زنجان تبدیل می شوند. آنان که از دور دستی بر تنور داغ نهضت اسلامی داشتند، شاهد نقش بسیار موثر شهید نوری و مدیریت مدبرانه اش در این حوادث بوده اند. فاصله زمانی ۱۳۵۷ تا۱۳۵۹ دوران فعالیت مستمر و تلاش بی وقفه ابوالفضل نوری در جهت تثبیت انقلاب پیروز و خونباراسلامی ایران است. بی تابی فوق العاده آن بزرگوار برای مقابله با مخالفین انقلاب و گروهک های شرقی و غربی است. در طی این مدت با پذیرش پست ها و مسئولیت های مختلف در نهادهای گوناگون، سعی می کرد تا دین خویش را به میهن اسلامی و شهیدان انقلاب و رنج کشیده های این مرز و بوم ادا سازد. او آسودگی خود را در عدم می دانست، لذا روح ناآرام و پر تلاطمش جز با تلاش آرامش نمی یافت. در کمیته فرهنگی جهاد سازندگی جهت آگاهی توده های شهری و روستائی بی تابانه می کوشید و با عضویت در کمیته برق این نهاد، می خواست روشنی بخش روح و جانشان باشد. عضو شورای مرکزی اتحادیه انجمن های اسلامی زنجان شد، و در آنجا چراغی شد برای روشنگری دانش آموزان. سپس مسئولیت انجمن اسلامی را در مسجد موسی بن جعفر (ع) به عهده گرفت و در کنار کار فرهنگی و روشنگری مردم منطقه به اتفاق دوستان و هم فکرانش، اولین شرکت تعاونی مصرف محله را بنیان گذاشت. سپس به سپاه رفت و با پیوستن به جمع سبزپوشان با پاسداری از دست آوردهای انقلاب در پست های مختلفی به تقویت ارکان این نهاد نو پای انقلابی پرداخت. مسئول اعزام نیرو شد و مسئول ستاد و زمانی نیز مسئول برنامه رادیوئی سپاه. در مدت زود گذر کارش در رادیو، در تثبیت و بازشناسی هویت و فرهنگ در حال نسخ زنجان اهتمام زیادی کرد. با شروع جنگ تحمیلی شهید نوری که دانشجوی سال آخر دانشکده کشاورزی زنجان بود. با احساس مسئولیت شرعی رو به میدان های جهاد و ایثار نهاد و با وارد شدن در جمع جانبازان ستاد جنگ های نا منظم سردار شهید، دکتر چمران، در عملیات طریق القدس (شکست حصر آبادان) شرکت نمود. این نخستین تجربه جنگی آن بزرگوار بود که وی را سخت شیفته فضای ملکوتی جبهه ها نمود و این راهی بود که با پای نهادن در آن به لقاء ا… توفیق یافت. پس از این عملیات شهید به شهر خود بازگشت و با عنوان مسئول اعزام نیروی سپاه به فعالیت های انقلابی خود ادامه داد. داشتن مسئولیت های ستادی وی را از جبهه و جنگ غافل نساخت. با توجه به روح پر شور و فکر پر شعور و دلی آکنده از ایثار، در هر بار که اعزامی در کار بود، به بهانه این اعزام خود نیز راهی جبهه شده و ضمن شرکت در عملیات ، دین خود را به دوستان شهیدش ادا می کرد. پس از چند بار شرکت در عملیات ، سرانجام در تاریخ ۱۳۶۲/۱/۲۲ در عملیات والفجر یک در آزمون عشق، افتخار توفیق یافت و به فیض عظمای دیدار معبودش شتافت و به جمع یاران محبوبش پیوست.
او در فعالیتهای انقلابی و بعد از انقلاب با مهارت تمام در متن حوادث و با پویایی تمام حرکت کرد و هرگز خط صحیح انقلاب را وا نگذاشت. تا آخرین دم در خط مستقیم نهضت اسلامی سربازی فداکار ماند در جایی که پیل تنان سیاست باز در آزمون انقلاب قافیه ها را باختند، او با درک صحیحی که از شرایط و تحلیل درستی که از جریانات داشت، تابلوئی بود برای نجات یاران و دوستانش . او از نظر خصلت های مردی، جوانی بود صبور و شجاع و متین و صریح، هرگز دروغ نمی گفت و دو روئی پیشه نمی کرد .سخت مقاوم بود و بسیار کنجکاو و پر توان، چهره ای خندان داشت و سخنانش نقل مجلس دوستانش بود. شوخ طبع و جسور بود. با کوچکترها بسیار مهربان و با بزرگتران رفتاراش محترمانه بود. به تمامی دوستانش محبت می کرد و غم فراق هر کدام از آنان را زخمی بر دل خویش می دانست, شاید تلخ ترین حادثه زندگیش, متأثر شدن از شهادت, شهید اصغر نجفی بود. هر بار که به یاد خاطرات آن شهید می افتاد آثار غم جدائی بر چهره اش آشکار می شد.
پانزدهم فروردین سال ۱۳۶۲بود که آخرین خداحافظی را نمود و به قصد شرکت در عملیات برای همیشه, جای خود را در جمع خانواده خالی نمود. او در این سفر هدفش را سرزدن به بسجیان اعزام شده از سپاه زنجان اعلام کرد ، پس از دیدار با آن عزیزان, وقتی از قریب الوقوع بودن عملیات والفجر ۱ با خبر می شود, در بازگشت به زنجان تأخیر کرده و در این عملیات غرور آفرین با حماسه سازان جبهه شرکت کرد. و در همین عملیات شهد شهادت را سر می کشد. ایشان در خانواده محور مسائل و وزنه ای در جمع نزدیکان بود. او پناهگاهی پر مهر برای برادران و خواهران کوچک و مشاوری امین و پخته برای پدر و عصای دست مادر زحمت کش و مهربانش بود. او به عنوان فرزند بزرگ خانواده آنقدر برای مادرش عزیز بود که آن والده پرمهر غم فراق وی را نتوانست مدت زیادی تحمل کند و با بی تابی تمام برای یافتن گمشده اش رهسپار دیار ابدیت شد.
تسلای دوری از آن عزیز, عظمت هایی است که آفریده و خاطرات غرور آفرین است که از خود به جای گذاشته. او از میان اولیای بزرگ الهی, سخت شیفته علی (ع) و دلباخته عدالت آن بزرگوار بود. همیشه از آن بزرگ می گفت و با جملات و خاطرات او زندگی می کرد. روزی در حین کار در کارگاه قند شکن سازی پدرش به برادرش می گوید: آیا می دانی بهترین آرزوی من چیست؟ برادر را که وی را یک دوست می دانست با شوخی می گوید: واضح است تو تازه عقد کرده ای و آرزویت این است که نامزد خود را ببینی. او با تبسم پاسخ می دهد نه داداش خیلی پرت رفتی, من آرزویم این است که یک بار علی (ع) را ببینم و آنگاه شهید شوم. خوش به حال او و گرامی باد یاد او که چه نیتی صادقانه داشت خداوند نیز اجرصداقتش را داد و به آمال و آرزوهای بزرگ تری رسید. آرزویی جز دیدار با مولای خود علی (ع) و تمامی اولیای بزرگ الهی در بهشت رضوانش.
شهید الگو ونمونه است. پس هر الگو و نمونه ای در ظرف شهادت نمی گنجد. الگوهای ایثار،گذشت، مقاومت، توا ضع، احسان، فضیلت، جوانمردی و… الگوهای مثبت و سعادت آفرینند. بر عکس الگوهای نفاق، کینه، خودخواهی، بی تفاوتی، شرارت، خباست و… الگوهای منفی و شقاوت زا هستند. شهید الگو و نمونه ای از نوع اول است که موجب افتخار اسلام و پشتوانه نیرومندی در حیات یک ملت و کشور می باشدکه ابوالفضل نوری یکی از این ستاره های دنباله دارآسمان افتخار ایران بزرگ است. شهید عاشق خدا و خدا مشتری اوست. شهادت شهید پیام دارد و مهم ترین پیامش امر به معروف و نهی از منکر است. برای شهید هیچ چیز با اهمیت تر از دیدن خدا و تقوای الهی نیست. چنانچه در کتاب داستان راستان استاد شهید مرتضی مطهری آمده است: این وصیت، آخرین وصیت علی (ع) است. و موقعی اعلام شده است که علی (ع) به خاطر ضربت شمشیر ابن ملجم در بستر بیماری آرمیده است. در چنین حالتی ما با چهره درخشان علی (ع) روبرو می شویم که هم جنبه های مختلف مکتب را در نظر دارد و هم بدون توجه به اینکه مرگ او نزدیک است در چنین شرایطی ارشاد می کند که من تو را و همه فرزندان و اهل بیتم را و هر کس که این نوشته من به او برسد به امور زیر توصیه و سفارش می کنم.
1- تقوای الهی را هرگز از یاد نبرید. کوشش کنید تا دم مرگ، به دین خدا باقی بمانید.
2- همه با هم به ریسمان خدا چنگ بزنید و بر مبنای ایمان و خداشناسی متفق و متحد باشید و از تفرقه بپرهیزید. اکنون به گوشه ای از زندگی و وصیت شهیدی دیگر از پیروان علی (ع) مرور می کنیم تا معنی افتخار اسلام را بهتر درک نمائیم.
سخن گفتن از شهید کاری بس مشکل است. آن کبوتران خونین بالی که حد فاصل کفر و ایمان و دین و دنیا را با خطی از خون ترسیم کردند. آن عاشقان شرزه در دل شب، آفتاب شدند و در جمع مرده دلان سرود حیات خواندند و چون آذرخش با سخن خویش زیستند و با مرگ خویش شط سرخ حقیقت را سرخ تر و با زندگی خود ترجمان فریاد رسای شریعت شدند. آنان که از مرغان هوا پرنده تر بودند و از ماهیان دریا در بحر رزق الهی شناگرتر. سبکبالان عاشقی که در مسیر وزش نسیم بهشتی بال زنان اوج گرفتند و سیمرغ وار از قله قدر گذشتند تا بر قضای خدایی سرنهند و رضای او را کسب نمایند . آنان را مقامی هست که به بیان نیاید و در زبان حالشان، اکتفا به گفت و شنود نشاید . که اینجا رساترین بیان دریافت آن حال است واگذاشتن قیل و قال. و چون ما نه در آن حالیم که حالشان را در یابیم پس به مقالشان می پردازیم که آن رادمردان پهنه مردانگی را گفتار خود مترادف کردار است. آری:
چون سخن در وصف آن حالت رسید هم قلم بشکست و هم کاغذ درید
پس گوش جان به سخنانی می دهیم که گوینده اش، آنها را با زبان نگفته بلکه با جان عمل کرده است و آنها نه از جنس کلامند که گدازه های جانند. شهیدمان می گوید: “اکنون که انقلاب اسلامی ملت قهرمان و دلیرمان می رود تا شاهد پیروزی را در آغوش بگیرد به روان پاک شهدای میهن مان درود می فرستیم. شهیدانی که در راه عقیده و آرمان خود بسوی خدا بازگشتند. خونشان را ضامن آزادی، مستضعفین زمین قرار دادند. کشته شدند تا چون ستارگانی در گسترده آسمان ها جاودانه، شاهد لبخند فرزندان این مرز و بوم باشند.
خواهر و برادر! اگر پیروزی انقلاب جز با تفنگ میسر نمی شد. ادامه و استمرار آن نیز بدون گفتگو و غلو بدون نیروهای انقلابی ممکن نبود. حال که فیض شهادت نصیب شده است، لااقل بیائید در راه بی انتهای تکامل که شهیدان طی نمودند، دین مان را به اسلام و ایران و شهیدان مان ادا کنیم و دستاوردهای انقلاب را هرچه پر شکوه تر و وسیع تر سازیم” سپس ما نیز بنا بر توصیه شهیدمان حالا که توفیق حضور در جمع مهمانان و شهیدان راه خدائی را نیافته ایم، بیایید با حفظ یاد و ضبط خاطراتشان، قطره ای از دریای دین خود را به دین و میهن و شهیدان مان ادا ء کرده و چراغی را که بر افروختند،پرفروغ تر و پرچمی را که برافراشته اند پر اهتزازتر سازیم.
ثبت دیدگاه