این بارکارون شاهد عزیمتی دیگر است. پردرد و بی صدا، آرام در ظاهر و توفنده در درون، شاهد شهیدانی زنده و زندگانی شهید.
کارون صبور، مهتاب را نیز به میهمانی فرا خوانده تا در برهه ای دیگر از این عصر خونبار در این سرزمین خونین در نزدیکی خونین شهر بار دیگر عزیزانی را بدرقه کند که تا روزی دیگر در آنسوی دریاچه ماهی به معراج خواهند رفت. عزیزانی که آگاه از سرنوشت خویشند.
عزیزانی که در ادامه راه ابراهیم (ع) و محمد(ص) و علی و ابوذر بپا خواسته اند تا فریاد مظلومیت امتی را بگوش جهانیان برسانند. جهانیانی که گوشهای فتوای خود را برداشته و از مهلکه وجدان گریخته اند.
چه زشتند آنانی که صحبت از حقوق بشر می کنند و در ایران هیچ نمی بینند. چه بدسرشتند آنانی که سرشک غمبار این مظلومان را می بینند و دم نمی زنند اصلاً صحبت از اینان نفرت آور است. انسان چندشش می شود که اینان را مخاطبین وارثان خون باید باشند. آنانیکه هم اکنون پا بر روی موج خون ایستاده اند، و آنانی که مسئولیت ادامه راه شهیدان را بعهده دارند.این وارثان شهیدان به تکلیف خویش عمل نمودند . صرف نظر از آینده ای که در پیش است، رفتند و برای احقاق حق مظلومان خون دادند، در حالیکه دائماً این جمله در مدنظرشان قرار داشت که:
(عجب دردی است از یکسو باید شهید فردا شویم و از سوی دیگر باید بمانیم تا فردا شهید نشود)آری نگران فردائیم فردائی که بخاطر آن شهید می شویم. فردائی که حکومت عدل الهی باید در آن گسترش یابد.
وقتی که رژیم ستمشاهی فرو ریخت به یاری محرومین شتافتیم. سازندگی این سرزمین محروم و این مردم مظلوم مد نظر بود. اشاعه احکام اسلام، احیای دوباره حکومت علی گسترش و بسط اسلام ابوذر. ایستادیم در مقابل هر چه ظلم و کفر و نفاق بود. جوانان این سرزمین استخوان شتر را بر فرق کعب الحبار کوبیدند.سرمایه به غارت رفته مستضعفین در شرف بازگشت به صاحبان اصلی آنان بود. مستکبرین و استثمار کنندگان رسوا می شوند.پایه های ظلم فرو می ریخت نوید طلوع فجر صادق در گوش مظلومین طنین انداز خود و آفتاب درخشان انقلاب درحال تلالو.
شب پرستان از درون دخمه های تاریک و از روزنه هائی که هنوز این دخمه ها را به دنیای انقلاب متصل می ساخت، نظاره گر به بار نشستن انقلابی خونین بودند. اربابان ستمگران نیز مایوسانه چشم به آینده انقلاب دوخته بودند.
تا اینکه دیگر ساکت نشستن را تحمل نتوانسته بکند و در یک برنامه حساب شده برای انقلاب بپا خاستند و با همیاری اکثریت دول موجود اعم از کایتالیستی و سویالیستی به مبارزه با انقلاب برخاستند و اینک شهیدان انقلاب و مردان مجاهد سرزمینی ایران می بایست نوک سلاحهایشان بسوی ایشان می گردند.
این بود که محرومین فراموش گشتند. چرا که دشمن اصلی هم اکنون استکبار جهانی بود قلبهای لطیف و سرشار از مهر و محبت این جان برکفان اسلام که می باید گلهای سرخ را بود شهیدان برزمین می کاشتند ، چه دلهای سرشار از کینه ونفرت علیه خصم تبدیل گشت . گل را از لوله خارج کردند وبسوی خصم گلوله فرستادند. آری قسط و عدل و حکومت الهی با سدی بزرگ مواجه گردیده بود. اینک که حدود هفت سال از آن روزهای پر حادثه می گذرد هر شهیدی که برخاک می افتد در دل دغدغه تلالو دوباره آفتاب انقلاب را دارد و در سر شور و عشق حسینی و امید به احیای دوباره حکومت عدل اسلامی.
ای محرومین برشما مژده باد که بار دیگر به یاری تان خواهیم آمد . اگر چه از ما فقط یک تن مانده باشد .
جنگ یک هدف فرعی است . جنگ ایده آل رزمندگان نیست . جنگجوئی خصلت اصلی رزمندگان نیست .جنگ یک سدی است در مقابل صلح که براین ملت تحمیل شده است وباید بیاری یکدیگر ان را از میان برداریم وبار دیگر در جاده پر فراز و نشیب انقلاب بسوی اسلام عزیز براه افتیم اگر چه عده ای این جنگ را سر پوش بسیاری نزد واقعیت ها کرده باشند وهیچ احساس انسانس در مورد سلحشوران ایران واسلام در دل نداشته باشند اگر چه جنگ سبب رونق بازار قشری و گروهی گردد .( حرفهائی که برای گفتن دارم ، نمی گویم )جنگ برای صلح پایدار تکلیفی بود که شهیدان بدان عمل کردند اما تو چه کرده باشی .
ای وارثان خون هشدار بر شما که مبادا این خون برزمین ریخته ، پایمال گردد که سرانجامی سخت در انتظارتان خواهد بود وبد فرجامی خواهید داشت.
همانا خداوند تو در کمینگاه است .
( در حال حرکت بسوی خط مقدم ودر مشغله فراوان )
ساعت ۴ بعد از ظهر
حسین تجلی
۱۹دی ماه۱۳۶۵
ثبت دیدگاه