به بهانه سومین سالروز شهادت سردار دل ها شهید حاج قاسم سلیمانی
به راستی شهادت جامه ای است که جز آن برازنده حاج قاسم نبود، درست مانند شهید مصطفی چمران مجاهد خستگی ناپذیر دوران های سخت؛ چه در لبنان و چه در جبهه های دفاع مقدس. وقتی مرگ از او فرار می کرد، او خود در پی شهادت می دوید.
وقتی اصغر آقای حاج قاسم در درگیری های سوریه از حاج قاسم خواست تا مواظب جانش باشد؛ گفت: حاج قاسم دو تا تیر شلیک کردند مواظب باشید. وی در جواب گفت: اصغر آقا خجالت بکش منو می ترسونی بخاطر دو تا گلوله؟
ناخودآگاه یاد جمله شهید حجت الاسلام عبدالله میثمی افتادم که می گفت: توان ما به میزان امکانات ما نیست. توان ما به میزان اتصال ما به خداوند متعال است.
شهید میثمی در کوران حوادث انقلاب و جنگ بر این نکته تاکید می نمود که: وقتی انسان برای خدا کار کند هر چند هم آن کار کوچک باشد، چنان نمود دارد که اصلا خودش هم باور نمی کند.
آری اگر انسان در زندگی اش اخلاص را سرلوحه اعمال خود قرار دهد رنگ و بوی صبغه الله می گیرد و دیگران نیز از این عطر الهی سرمست و متنعم می شوند.
حاج قاسم اتصال با خداوند متعال داشت همچون سردار شهید محمدعلی شاهمرادی که ترس و مرگ از او فراری بودند ولی هر دو برای شهادت بال می گشودند. آری شاهمرادی چون اتصالش با خداوند بود از هیچ چیزی نمی ترسید. نه از تیر نه از ترکش نه از خمپاره.
نماز حاج قاسم را که در بیابان های سوریه و در معرکه جنگ دیدم یاد خاطره حجت الاسلام جوشقیان در مورد شهید شاهمرادی افتادم که می گفت: وقتی شاهمراد به نماز می ایستاد و قنوت می گرفت، چنان غرق در خدا بود که آتش از زمین و آسمان هم می بارید خم به ابرو نمی آورد.
آری زمزمه و ناله های جانسوزش در کنار اروندرود که در میان هق هق گریه هایش با تمنای وصال سروده است، موید بی قراری او برای پر کشیدن است.
” خدایا به آن تپش قلب ها قسمت می دهیم…
خدایا به آن رد پاها قسمت می دهیم …
خدایا به آن نمازهایی که در کنار این نهرها خوانده شد…
خدایا به آن جوان های عاشقی که توی این سنگرها و کنار این نهرها شهید شدند…
خدایا به آن جنازه هایی که از اروند برنگشتند…
خدایا به اضطراب قلب ما و به اشتیاق قلب آن ها قسمت می دهیم…
خدایا آخرت ما را ختم به شهادت کن
خدایا به این آبی که بچه ها در آن حرکت کردند قسمت می دهیم جز شهادت برای ما نخواه.
حاج قاسم؛ مرد امنیت مستضعفان دنیا، مرد امنیت جهان اسلام یا بهتر بگویم ابرمرد مخلص خدا، که یاور شهادت و رفتنش برای مردم ایران بسی سخت می نمود، به قول همسرش آن قدر در کوه ها و بیابان ها به دنبال شهادت گشت تا آخر شهادت او را در آغوش گرفت.
حاج قاسم، به همراه، ابومهدی المهندس که اتخار م کرد سرباز حاج قاسم سلیمانی است و رسم سربازی را به همگان آموخت که او هیچگاه جلوتر از فرمانده قدم از قدم برنداشت و همچون مالک قدم در جای پای فرمانده خویش می نهاد، به همراه چهار گل بوستان انقلاب در شبی که متعلق به شب زیارتی امام حسین(ع) بود، میهمان سیدالشهدا شد؛ امامی که خود مشق شهادت نمود، حاج قاسم و همرزمانش را در آغوش کشید.
گفتند: سردار را کی شهید کردند؟ گفتم: وقتی ما خواب بودیم. و بعد به این فکر فرو رفتم که نکند در خواب غفلت بمانیم و دشمن هر آنچه اراده کرد محقق شود.
زنهار از اینکه بچه شیعه در خواب بماند که منادی اندک صباحی دیگر ندای اناالمهدی سر خواهد داد. پس لباس رزم به تن کن. آرای همان لباس رزمی که حاج قاسم همیشه به تن داشت؛ توکل و توسل و تلاش؛ تا زمینه ساز ظهور مهدی موعود باشیم.
در غم او همین بسکه بگوییم: سردار فاتح دل ها داغ جدایی ات آتش حسرت به دلمان زد. تو بی خوابی ها کشیدی تا خواب بر مردم ایران حرام نشود و سال ها جنگیدی تا پای دشمنان به این سرزمین پر افتخار باز نشود.
دعایمان کن که سخت محتاج دعائیم.
ای شهیدان گاه یاد از ما کنید/ یادی از یاران این دنیا کنید
یادی از واماندگان قافله / خفتگان، جاماندگان از قافله
ثبت دیدگاه