به خاک عراق رسیده بودیم. دیگر خبری از تیرهوایی نبود. از پیشروی به خاک عراق و پیروزی خوشحال بودیم بعد از چند ساعت دیدیم خبری از مهمات نیست.دیگر داشتیم نگران می شدیم و امید خود را از دست می دادیم. حرف های بچه ها شروع شد.
-نکنه مهمات نا فردا نرسد.
-یا زهرا! خدا کنه محاصره نشیم.
این حرف ها به گوش عباس و رحیم و فرمانده عملیات رسید. عباس خیلی ناراحت شد. رفت پیش بچه ها گفت: تا چند ساعت قبل می گفتید خدا را شکر توانستیم پیشروی کنیم. اما حالا اینقدر ناامید شده اید که همه چیز را از یاد برده اید.
بچه ها خجالت کشیدند. در این میان یکی از بچه ها تیر خورده بود و خونریزی شدیدی داشت.
وقتی عباس چشمش به او افتاد رفت پیشش و گفت: از کی خونریزی ات شدید شده؟
گفت: چیزی نیست. یک خراش کوچیکه.
دوستش گفت: عباس آقا! به خاطر تشنگی خونریزیش شدید شده.
عباس وقتی به لبان ترک خورده بچه ها نگاه کرد نتوانست طاقت بیاورد. قمقمه ی همه بچه ها را گرفت و به فرمانده گفت: چند کیلومتر عقب تر یک دریاچه کوچک است. اگر اجازه بدهیم بروم برای بچه ها آب بیاورم.
هر طوری بود بالاخره فرمانده را راضی کرد.
چند متری دور نشده بود که خمپاره منفجر شد و ترکشش به دست عباس خورد. تا خواستم عقب بروم صدایش آمد: هیچ اتفاقی نیفتاده، زنده ام.
بلند شد و حرکت کرد بعد از چند دقیقه یک خمپاره دیگر زدند، ترکش دیگری به عباس خورد.
عباس جلوی چشمانمان پرپر شد. یاد کربلا و شهادت عباس(ع) افتادیم.
«شهید عباس رحیمی اصل»
ثبت دیدگاه