شهید سید داود موسوی

بنده خواهر شهید سید داود موسوی هستم. داود فرزند سوم خانواده و اولین فرزند پسر خانواده بود. وقتی پدرمان در ۲۴ اسفند ۱۳۴۵ بر اثر واژگونی کامیونش در کولاک شدید در ابتدای جاده زنجان _ تبریز جان به جان آفرین تسلیم نمود ، داودمان ۹ ساله بود.
در ابتدای دفاع مقدس ۱۳ ساله بود. آن زمان دو خواهر بزرگترمان در کلاسهای آموزش نظامی مسجد محل ( رضویه ) شرکت می کردند. داود می گفت مگر ما مردان مُردیم که شما برای دفاع از کیان میهن عزیزمان آماده میشوید ، خودم به جبهه میروم و صدام و صدامیان را نابود می کنم!
در ۱۵ سالگی ( تابستان سال ۱۳۶۰ ) به همراه دوستانش شهید نورالدین نوروزی و محمدحسین قره جلو و بقیه دوستانش عازم اهواز شد .و چهل روز در اهواز بود .
در سال ۶۲ با دستکاری شناسنامه اش که سنش را بزرگ کرد تا وارد سپاه پاسداران بشود و تابستان سال ۶۲ را در سپاه شهرستان قم آموزش کامل نظامی و عقیدتی را طی نمود
بعد از حدود ۲ ماه از قم برگشت.. پوست بدنش در ناحیه روی آرنج و ساعد و روی پاهایش ساییده و زخم شده بود این را عمه ام موقع وضو گرفتنش دیده بود . در معرض دید ما و مادرمان آستین لباسش را بالا نمیزد تا ناراحت نشویم.
پس از دوهفته دوستانش عازم جبهه شدند و از آنجایی که ما از نعمت وجود پدر محروم بودیم مادرم از اعزام داود به جبهه ممانعت کرد.
دو هفته تمام داود مثل پرنده اسیر در قفس بال بال میزد ، بغض می کرد و اشک میریخت و التماس می کرد تا اینکه مادرم بالاخره راضی به اعزام داود شد.

در اواسط شهریور سال ۶۲ داود به همراه مرتضی نجفلو پسرعمه اش و بقیه دوستان و همرزمانشان عازم شدند.
لشکر ۱۷ علی ابن ابیطالب….

این بار رفتنش بازگشت نداشت و در ۲۸ آبان سال ۱۳۶۲ در عملیات والفجر ۴ ساعت ده شب در ارتفاعات پنجوین عراق ( مرز بانه ) بر اثر اصابت گلوله دوشکا بر روی ابروی زیبایش به شهادت رسید.