سنگر دعا چگونه می باشد؟ شاید دیده باشی سنگری را که در آن دعا می خوانند. حال هر دعایی باشد؛ از دعای کمیل و توسل گرفته تا آن دعاهایی که با زبان خود می خوانیم.
وقتی عاشقان در سنگر دعا جمع می شوند، سنگر را تبدیل به عبادتگاه می نمایند. این عاشقان همچون پرندگانی می مانند که با وارد شدن به سنگر دعا، خویش را از بند اسارت رهیده می بینند و خود را نزدیک تر به محبوب می یابند.
آری، آن خسته دلان عاشق، دنیا و زندگی این دنیا را به سان زندگانی در قفس می بینند که اطرافش را میله های آهنین گرفته باشد. آنان در این قفس، برای آزادشدن خویش به دنبال هادی می گردند تا آن ها را به طرف درب قفس راهنمایی کند و آن را به رویشان باز کند.
هر چه روشنایی سنگر دعا کمتر می شود، ناله ها زیادتر می شود. یکی در گوشه ای سر به دیوار سنگر می گذارد و دیگری سر بر خاک می ساید.
یکی در گوشه ای نشسته، آرام اشک می ریزد؛ مانند بکاءالفاقدین که شاید از همه ی آن ها سوزناک تر باشد. دوست دارم این چنین باشم و محبوب خود را مانند آن ها بجویم.
وقتی چراغ سنگر دعا کاملا خاموش می گردد، آن وقت است که می ترسم و یاد شب اول قبر می افتم. در آن لحظه به یاد خطاهایم می افتم. خدایا کاش آن لحظه دلم را بشکنم و با دلی شکسته عاجزانه از تو بخواهم که خطاهایم ببخشایی.
ای رحمان! در لحظه که بزرگی گناهانم نزدیک است مرا مأیوس سازند، در آن حال به یاد غفور بودن تو، به یاد وسعت عظمت و کرامتت می افتم. البته درک و فهم من خیلی کوچک تر از آن است که وسعت و عظمت و کرامتت را دریابم. فقط این را می دانم که خیلی خیلی وسیع است و دل را به آن خوش می دارم که از خطاهایم درگذری؛چرا که اگر با لطف و کرمت با من برخورد نکنی و مرا از درگهت برانی، بار الها آن وقت من به که پناه ببرم و از که یاری جویم؟!
ای ستار العیوب و ای علام الغیوب و ای غافر الذنوب والخطیئات! در روز حساب مرا روسفید گردان تا آن روز بتوانم به روی پیامبر (ص) و ائمه و رهبر و شهیدان نظر کنم. مستجاب گردان.
یا رب العالمین. به حق محمد (ص) و دعا گویان سنگرنشین.
برگرفته از مجموعه یادداشت ها و دست نوشته ای غواص شهید عباس محمدی، کتاب میقات در آسمان؛ به اهتمام خانم مریم بیگدلی
ثبت دیدگاه