«هیچ روزی چون چهاردهم خرداد نبود که در آن توفان مصیبت و عزا، بر این مردم تازیانه غم و اندوه فرود آورد. ایران یک دل شد و آن دل در حسرتی گدازنده سوخت و یک چشم شد و آن چشم در مصیبتی عظیم گریست.
در آن روز خورشیدی غروب کرد که با طلوع آن هزار چشمه نور در زندگی ملت ایران جوشیده بود. روحی عروج کرد که با نَفَس روح الهی اش پیکر ملت را جان بخشیده بود. حنجره ای خاموش شد که نَفَس گرمش، سردی و افسردگی از جهان اسلام زدوده بود. لبانی بسته شد که آیات الهی عزت و کرامت را بر مسلمین فروخوانده و افسوس و ذلت را در روح آنان باطل ساخته بود»
خرداد همیشه بار غم بر دوش ما نهاده است.
ای روح پر کشیده به بهشت!
در سالگرد عروج ملکوتی ات، باز همه غم، چنگ بر دل هایمان می زند.
سوگ ارتحال تو، مدینه ایران را به غم و ماتم نشاند و چشمه های اشک را از دیدگان خون بارِ امّت عاشق، جاری ساخت.
آنچه رفت، پیکر پاک و جسد مطهرت بود.
آنچه ماند، فکر ناب و اندیشه روشن و خط ماندگارت بود.
اماما! روح تو به آسمان ها پر کشید،
اما راه تو، ای روح خدا! در زمین و میان عاشقان تداوم یافت.
پرچمی که برافراشته ای، اکنون بر دوش علمداری رشید از نسل حسین فاطمه(س) است.
ای امام! ای نگین ِافتاده از انگشتر امت، ای جان ِرفته از پیکر ایران،
ای گوهرِ در خاک نهفته، ای پدر فرزندان شهدا، ای سالار بسیجیان عاشق!
چگونه مرگ تو باور کردنی است، ای حیات بخش اسلام و ایران؟
حسینیه جماران از تو خالی است، اما سینه هر یک از ما حسینیه ای است پر از شیون عزا و لبریز از سوگ غم.
اکنون گرچه صدای تو خاموش است، دل های ما محشری پر غوغا از کلام عطرآگین توست. و گوش تاریخ از پیام های سنگین تو سرشار است.
امام رفت و بار غم برای همیشه بر دلمان نهاده، اما… راهش ادامه یافت».
ثبت دیدگاه