از جبهه بر می گشتیم بدون اینکه شهدا در جمع ما باشند، حال رفتن و برگشتن ما خیلی تفاوت داشت. هنگام رفتن، بچه ها حس شب عاشورا را داشتند. مانند بریر در شب عاشورا بودند که با عبدالرحمان شوخی می کرد و او را می خنداند، عبدالرحمن به او گفت: ای بریر این ساعت وقت خندیدن و بیهوده گویی نیست. بریر گفت: کسان من می دانند که در هنگام جوانی و نه درحال پیری سخنان باطل و بیهوده را دوست نداشتم و این شوخی من از جهت اظهار خرمی و بشارت است و آنچه که بسوی آن خواهیم رفت. در گرمای تابستان با اتوبوس به شهر خود باز می گشتیم. بچه ها دیگر آن حال و هوای اعزام را نداشتند و هر چقدر به شهر نزدیک می شدیم غمی سنگین سینه ی ما را می فشرد که نکند مادران شهدا بیایند و سراغ فرزندشان را از ما بگیرند. یکی از همرزمان که حق استادی بر گردن من و رضا داشت را دیدم. از خواب بیدار شده بود نورانی تر و دوست داشتنی تر. رضا را در خواب دیده بود، در همان خواب کوتاه داخل اتوبوس آن را با تمام وجود نقل می کرد انگار تازه از پیش رضا آمده بود و عطر و بوی او را بخود گرفته بود و خدایی تر شده بود. رضا دارای چه عظمت و جلال و جمالی شده بود که هر کس، حتی در خواب، جلوه ای از رضا به او می رسد این چنین خدایی می شد. اتوبوس به شهر نزدیک می شد و این حضور رضا در جمع همرزمان خود در ورودی شهرمان به وقوع پیوست. گویی به استقبال ما آمده بود. چون پیکر او چند روز زودتر به شهر رسیده بود، نمی دانم ما رفیق نیمه راه بودیم یا رضا. رفتن ما حال و هوای شب عاشورا را داشت پر از شوخی و خنده، و آمدن ما حال و هوای ورود کاروان کربلا بـه اربعین و یا شاید حال و هوای ورود کاروان کربلا به مدینه را داشت. به ورودی شهر رسیدیم. اصلا انتظارش را نداشتیم، مردم به استقبال ما آمده بودند. یاد روضه ورود کاروان به مدینه افتادم با خود گفتم کاش ام البنین نیاید و سراغ فرزندان خود را از کاروانیان نگیرد. ما به احترام مردم پیاده شدیم. کسی از میان جمعیت این نوحه را خواند و دیگران با او هم آواز شدند که: از سفر برگشتگان کو شهیدان ما … فقط با خود می گفتم ای کاش در میان خیل جمعیت مادر رضا نباشد.
برگرفته از کتاب بیقرار وصل
نوسینده:عبدالمجید اکبری
ثبت دیدگاه