سردار شهید محمدرضا خوشنام

وقتی که امام از پاریس به ایران آمد محمد رضا و چندتن از دوستانش که هم اکنون شهید شده اند در مدرسه امیر کبیر سال آخر درس شان بود جمع شدند در مسجد قائمی مکتب قران برگزار کردند. دوستانش شبها می آمدند مسجدی که بعد ها به آنها دستور دادند که شعارها را بر روی دیوارها بنویسید و یادم هست که دو بار من خودم رنگ ها را با چرخ به ایشان بردم و آن موقع زمان خطرناکی بود که کماندوها دنبال بچه های انقلابی بودند در آنجا آنها شروع کردند فعالیت انقلابی را که از ماندگان « دسته فقط برادر نادر فضل الهی می باشد از اوایل انقلاب اینها کارشان را شروع کردند یکی از کماندوها ریختند و آنها را کتک زدند و پسر عمویش که اکنون استاد دانشگاه است در گوش او زدند که به بیمارستان بردیم وبستری کردیم نادر را زدند و محمد رضا آمد وبی زبان افتاد و بعد از آن پس از آمدن امام به مساجد رفته و بسیج تشکیل دادند در مسجد آقا نائب به بسیجیان آموزش سلاح می دادند روحیه بسیار قوی داشت و بهئ جبهه عشق می ورزید موقع رفتن گفت پدر من میروم آنها با م رفتند از مغازه عکس را برداشتند گفتند مبدا گریه کنی برای بار دوم که به جبهه رفتند به خشک سار رفتند و بعد از اتمام عملیات که تنیروی کمکی دیر رسیده بود و موقعی متوجه شده بودند که در محاصره هستند و در آنجا شهید شدند برادرش نیز در جبهه بود و من خودم رفتم و جنازه اش را آوردم و خودم لباسهایش را در آوردم و پاک کردم و فرمانده آنها گفت که شما پدرش را باورید ممکن است که ناراحت شود او هم گفت نه بابا این پدری با روحیه است و من خودم به ایشان گفتم که من تا حالا کاری نکرده ام شهید خودش به من گفت که نباید گریه کنم من اینها را جمع می کنم که مبادا مادرش بیاید و ببیند و ناراحت شود ان وقت گفتم میدانید چه کار کنید گفتم که اعلامیه شهدا شهدا را می زنید اسم رضا را نزنید بردند سپاه و شوهر خاله اش آمد و به من گفت که محمد رضا شهید شده نه انشاء الله و گفتع بیابرویم منزل ما بعد از ظهر می رویم و میپرسیم و ایشان از بس ناراحت بودند که ناهار نخوردند و من سهم او را نیز خوردم
آخرین بار دیداری که داشتیم بسیار دیدار شادمانه بود که از عملیات فتح خرمشهر آده بود و خیلی خشحال بود و دباره رفتند و با برادرش رفته بودن ولی یکجا نبود اما به محض شنیدن بادرش خودش را برای مجلس رساند بازتاب شهادت وی فقط برای خودمان که الحمد الله زیاد تاثیر نا خوشایندی نذاشت ولی چون محله ما اکثراً ضد انقلاب بودند من به «ها می گف تم که زیاد باهم نیایید یکی یکی بیاید پسر رجب بود که اعدامش کردند و محمد رضا آنقدر علاقه به امام داشت که فقط به فکر نماز خواندن و فعالیت بودند یک شب با ناصر علی فرد آمدند شام آنجا ماند و ساعت ۹ تا ۱۲ ما خوابیدیم و بلند شدم رفتم وگفتم شامتان سرد شد گفتند اشکال ندارد شام هم سرد هم باشد مشود خورد میرفتم آن یکی اتاق نصف بیدار شدم دید دارند نماز شب می خوانند . خاطره ای که از وی دارم علاقه زیادی به مسجد داشت و با پدر بزرگش به مسجد می رفت و او دست پرورده پدر بزرگش بود و مرد مومن بود که ذکر امام حسین را می گفت و دو بادر هم یکی هستند او رفته شهید شده مطلبی که بیاد می آید و شنیده ام در آن بحبحه انقلاب بوده که با گاردیها در گیر شده اند و گاردیها به آنها کتک زده بودندو دوسهروزی در بیمارستان بستری بودند در ماه محرم که برج ۸ بود ایشان شهید شده بودند
از طرف مسجد نایب آقا امده بودند و از مدرسه مرا نیز صدا کردند و آمدند را تزئین کردند و من صبح آمدم منزل دیدم کسی نیست نگو که رفتهبودند جنازه شهید را ببینند و من هم از آن رو تنها مانده بودم و من هم میل داشتم بروم و آخرین دیدار را برادرم داشته باشم پدر نادر فضل الهی آمد و سراغ پدرم را گرفت من گفتم رفته اند پادگان و گفت تو هم با من بیا برویم رفتیم پادگان که رسیدیم که آنجا خیلی شلوغ است چون آن روز ۱۶ شهید آورده بودند و نگذاشتند که ببینیم و رادیو اعلام کرد که فردا تشیع پیکر ۱۶ تن از شهیدان خواهد بود فردا صبح از طرف هیئت آمدند و از در منزل تا امامزاده رفتیم برای تشیع شهید من خاطره انچنانی ندارم ولی یک خاطره از اوایل سال ۵۶ – ۵۷ که ایشان در مورد فعالیت قرآنی و خطا طی فعالیت داشتند و می خواستند بروند قم و ما رفتیم برای بدرقه وی این یک خاطره از وی و یک خاطره با بچه های سپاه که در پارک جنگلی بود و یک استخر داشتند و سراسر نیز با خودش بود و اینها انقدر با هم صمیمی بودند که محبت آنها با دوستانش من دیدم و واقعاً فهمیدم که اینها چه جوری همسنگرانی برای هم هستند چون حین شنا با هم خیلی شوخی می کردند – توصیه ای برای هموطنان و خانواده شهدا اینکه قدر شهدا و راه و هدف شهدا را بدانند و راهشان را ادامه دهند.